Wrm lopen alle knappe mannen achter kinderwagens?
Door: JosephineVenezia
Blijf op de hoogte en volg Josephine
10 November 2011 | Italië, Bologna
(De titel is zo raar omdat die blijkbaar niet langer mag zijn. Stomme site)
Bologna was fantastisch! Aan de ene kant voelde het vanaf dag één heel vertrouwd, aan de andere kant kan ik het nog steeds niet zo goed geloven dat ik in Bologna ben geweest, bij Elisabeth, die daar gewoon woont alsof het niks is. Zie ook de andere kant van het verhaal op Elisabeths blog: http://elisabethvaniersel.blogspot.com/
Op vrijdag 28 oktober kwam ik rond half 2 aan op het vliegveld van Bologna. Eenmaal aangekomen op piazza Nettuno was het spannende moment aangebroken; elk moment kon Elisabeth nu verschijnen. En toen was ze er! We vlogen elkaar in de armen en vanaf toen voelde Bologna gewoon als thuis en leek het wel de normaalste zaak van de wereld dat we weer samen waren. We zijn wat gaan drinken is de Sala Borsa, hebben een kaartje voor Cinderella voor E afgehaald en naar huis gegaan, niks bijzonders verder.
Zaterdag stonden we redelijk op tijd naast ons bed (uhh half 10?) maar waren toch eigenlijk pas ’s middags in de stad. Maar dat was niet erg, want het was een heerlijke dag! Net als vrijdag scheen de zon volop en we hadden dan ook een magnifiek uitzicht bovenop de Torre Asinelli. We zagen hier nog een stelletje waarvan ik eerst dacht dat de man de vader of anders oudere broer van haar was, maar toen gingen ze opeens staan zoenen, ook nog eens vlak voor onze neus, grose. En we waren natuurlijk op ons best en hebben zo’n honderd foto’s gemaakt, daar straalt onze meligheid dan ook vanaf, maar misschien moeten we jullie de ergste besparen. Na die zware klim hadden we wel een beloning verdiend vonden we zelf en hebben we een ijsje gegeten, de smaak Il Sole is een aanrader!
Voordat we de toren hebben beklommen was er nog iets grappig, of eigenlijk misschien niet grappig, Elisabeth kreeg duivenstront in haar haar. Een hele klodder. Natuurlijk kwamen we allebei niet bij van het lachen. Na al deze enerverende gebeurtenissen en nog wat niet noemenswaardig geslenter door de stad zijn we naar de Giardini Margherita gelopen, en daar was het supermooi. Omdat het weekend was waren er ook veel ouders met kinderen, er hing een heel relaxt sfeertje en ik deed daar ook uit de doeken hoe romantisch ik het park(in het algemeen) vind, en een bepaalde situatie in het bijzonder (vrouw laat iets vallen, man pakt het op, vonk slaat over!). Helaas was Elisabeth niet zo enthousiast, die botst liever tegen jongens in de bus aan (vinden ze dat leuk dan?!)* . De rest van de dag bestond geloof ik uit gegeit bij E thuis.
Zondag kon ik E maar niet uit haar bed krijgen, toen ze een uur later opstond dan gepland bedachten we ons dat de klok verzet was en we dus precies op tijd waren(dozen)! Het was zwaar bewolkt(we wisten nog niet dat dat de hele week nog zo zou blijven) en besloten naar de Pinacoteca te gaan. De reisgids had ons gewaarschuwd dat het hele museum bezichtigen zou zorgen voor pijnlijke benen en “confusione estetica”. Dat klopte dus. Veel gezien, maar op het eind was de concentratie op, hadden onze voetjes het ook wel weer gezien en gaven onze magen ons vriendelijk doch dringend te kennen dat ze voedsel belieften. Dus dat werd heerlijk Italiaans fabrieksbrood, jam. De verleiding van de verrukkelijk uitziende koekjes taartjes brioches en nog veel meer in de vele barretjes (chic en minder chic) was groot, maar onze vastberadenheid groter. En we wilden gewoon niet buiten in de kou zitten, dus het werd een latte macchiato tussen de etende gezinnen in een ‘rustieker’ tentje, waar liedjes werden gedraaid in de trant van l’ombellico del mondo. We hebben ook nog geshopt en ik heb zowaar sinds maanden weer wat dingen gekocht (waaronder een zeer nutteloos maar wel übercute mutsje). Thuis moest ik aan het huiswerk, bleegh. In bed weer meligheid en pikante gesprekken.
Over maandag kan ik kort zijn want het was niet echt een interessante dag. We wilden allebei maar niet uit ons nest komen en hebben uiteindelijk voor het college over Dante om 1 uur alleen nog booschappen gedaan. Na college grootste lol in Caffè Zamboni, met een starende ober, waarempel aardig kijkende italianen en een zeer onbeleefde baas. Misschien behoeft dit wat toelichting, namelijk dat wij bemerkt hebben dat Italianen over het algemeen erg nors kijken en ook als je naar ze glimlacht geen spier vertrekken. Misschien vinden ze het zelf niet zo bijzonder, maar wij vinden het tamelijk onbeschoft. ’s Avonds hebben we brownies gemaakt die, toen we ze uit de oven haalden, helaas in ekaar zakten (E’s huisgenoot lachtte ons geloof ik een beetje uit maar we hadden een recept van Jamie Oliver gevolgd! Shame on him) en ook ons avondeten bereiden verliep niet zo gladjes en we lagen weer eens in een deuk om aangebrande kaassaus en de grote puinzooi die we ervan gemaakt hadden.
Dinsdag was onze sportieve dag! We zijn naar de San Luca geklommen en die ligt bovenop een heuvel, het was iets van vier kilometer lopen, makkie dachten wij. Boy, we were wrong! Maar ook nog voordat we aan de klim waren begonnen hadden we een leuke belevenis, namelijk de Billy Bar. Die naam alleen al! Het was echt zo’n geweldig Italiaans barretje waar alle stereotypes rondlopen; het lieve oude vrouwtje achter de toonbank met ongeloofelijk veel lekkere taartjes, koekjes, chocolaatjes en nog veel meer, de lange Italiaan met nog langere ledematen die iedereen vrolijk toelacht en met zijn luide stem iedereen brullend iets toeroept en last but not least de kleine dikbuikige italiaan met zijn gitzwarte haar in een staartje en een schattig baardje die gewoon op een verhoging nog kleiner was dan ik. Alle vaste klanten keken ons natuurlijk onderzoekend aan maar niet onvriendelijk dus wij waren al meteen verliefd op dit schattige barretje met nog schattigere (en foute) naam. Maar we moesten de heuvel nog op. Dat was uitputtend en de beloning was..uhm... geen uitzicht?! Wolken/mist overal en de kerk viel ook een beetje tegen, alhoewel het gebouw wel een mooie architectuur heeft. Er viel toch nog wat te lachen want we vielen hier haast in katzwijm voor de eerste man achter kinderwagen; mister Darcy! Jullie zaten natuurlijk al in spanning te wachten op de uitleg van de titel, nou hier is ie dan: in Italie hebben we die dag veel mooie mannen gezien, maar ze liepen allemaal achter een kinderwagen. Want het bleef niet bij die mooie man in zijn lange jas met adelijk postuur, maar ’s avonds (nouja het was donker) in het centrum zagen we nog meer van dat soort knapperds. En natuurlijk kijken ze ons ook aan en lachen ze naar ons, want ja, het blijven Italianen hè. Blijkbaar is een stevig kontje hier ook belangrijk want we hadden al eerder een winkel met leggings en maillots met push-up effect gevonden en zijn er nog even binnengegaan, maar we hadden tijdens het passen van minirokjes op zondag al gemerkt dat wij dat niet nodig hebben (voor beschamende foto’s moet je bij E zijn). Onze voeten, enkels en kniëen waren vooral door de afdaling vanaf de San Luca nogal vermoeid en pijnlijk geworden en we wilden dan ook graag een beetje vroeg in een restaurantje gaan zitten om te eten, maar zoals altijd waren we weer te optimistich geweest; om 7 uur zit er in Italië nog NIEMAND te eten. Dus toch maar naar huis en een pizza bij de man op de hoek gehaald.
Woensdag was alweer de laatste dag, dus we waren allebei verdrietig. E had al om 9 uur college en daarna een gesprek met Giani, dus ik besloot die tijd te gebruiken om aan een opdracht te werken die zondag al had moeten worden ingeleverd... G was erg aardig en sprak zelf een beetje Nederlands en hij zou het heel leuk vinden als E langer blijft (slijmbal). We wilden daarna nog naar een villa met hele mooie fresco’s maar die bleek ook op woensdag gesloten te zijn, dus gingen we maar naar een museum. Het archeologisch museum wel te verstaan. Daar werden wij weer zeer melig van en het bracht herinneringen naar boven aan Paolo Orsi** . Echt prachtig zo’n verzameling scherven (?!). Wij waren vooral gefascineerd door het Neptunes standbeeld in de binnentuin en dan vooral zijn..uhm.. aanhangsel. Het formaat daarvan was... opmerkelijk. Ook hier zijn weer veel puberale foto’s van gemaakt. Toen we weer buiten stonden (de Egyptische afdeling toch maar overgeslagen, hoe boeiend dat ook geweest moet zijn) voelden we allebei het einde echt naderen dus we waren niet meer op ons vrolijkst. E heeft nog naar cadeautjes gezocht voor Sandra en Willemijn die allebei jarig waren geweest en we hebben nog ergens wat gedronken om vervolgens onze “avondmaaltijd”, lees frietjes, bij de Mcdonalds te nuttigen (ik zat te twijfelen of ik naast die friet nog iets anders ging nemen toen E mij er doodleuk op wees dat de Mac vrij weinig tot geen vegetarisch eten heeft.. oeps). En toen moesten we alweer afscheid nemen! Dat was echt niet leuk en we missen elkaar nu veel erger dan voordat ik langs was gekomen, maar dat was het zeker waard want zoals je kunt lezen hebben we in een aantal dagen heel veel gezien en gedaan maar toch vooral heel veel lol gehad!
*Wat vind jij romantischer? Laat je stem horen! Sms “park aan” of “bus aan” naar mijn nummer. Volgende keer maak ik de uitslag bekend. Eenmalige sms-dienst. Kosten 0.50 per sms. Ben je onder de 16, vraag dan toestemming aan je ouders.
** Paolo Orsi (Rovereto, 1859 – 1935) was an Italian archaeologist and classicist. He wrote more than 300 works, for which he won the Gran Premio di Archeologia dell'Accademia dei Lincei. His preferred areas were Syracuse, Calabria, Rovereto and South Tyrol. He was one of the founders of the Società Italiana di Archeologia in 1909. Il Museo Archeologico Regionale "Paolo Orsi" in Syracuse was directed by him between 1895 and1934 and has therefore been named after him. It is one of the principal archeological museums in Europe
Bologna was fantastisch! Aan de ene kant voelde het vanaf dag één heel vertrouwd, aan de andere kant kan ik het nog steeds niet zo goed geloven dat ik in Bologna ben geweest, bij Elisabeth, die daar gewoon woont alsof het niks is. Zie ook de andere kant van het verhaal op Elisabeths blog: http://elisabethvaniersel.blogspot.com/
Op vrijdag 28 oktober kwam ik rond half 2 aan op het vliegveld van Bologna. Eenmaal aangekomen op piazza Nettuno was het spannende moment aangebroken; elk moment kon Elisabeth nu verschijnen. En toen was ze er! We vlogen elkaar in de armen en vanaf toen voelde Bologna gewoon als thuis en leek het wel de normaalste zaak van de wereld dat we weer samen waren. We zijn wat gaan drinken is de Sala Borsa, hebben een kaartje voor Cinderella voor E afgehaald en naar huis gegaan, niks bijzonders verder.
Zaterdag stonden we redelijk op tijd naast ons bed (uhh half 10?) maar waren toch eigenlijk pas ’s middags in de stad. Maar dat was niet erg, want het was een heerlijke dag! Net als vrijdag scheen de zon volop en we hadden dan ook een magnifiek uitzicht bovenop de Torre Asinelli. We zagen hier nog een stelletje waarvan ik eerst dacht dat de man de vader of anders oudere broer van haar was, maar toen gingen ze opeens staan zoenen, ook nog eens vlak voor onze neus, grose. En we waren natuurlijk op ons best en hebben zo’n honderd foto’s gemaakt, daar straalt onze meligheid dan ook vanaf, maar misschien moeten we jullie de ergste besparen. Na die zware klim hadden we wel een beloning verdiend vonden we zelf en hebben we een ijsje gegeten, de smaak Il Sole is een aanrader!
Voordat we de toren hebben beklommen was er nog iets grappig, of eigenlijk misschien niet grappig, Elisabeth kreeg duivenstront in haar haar. Een hele klodder. Natuurlijk kwamen we allebei niet bij van het lachen. Na al deze enerverende gebeurtenissen en nog wat niet noemenswaardig geslenter door de stad zijn we naar de Giardini Margherita gelopen, en daar was het supermooi. Omdat het weekend was waren er ook veel ouders met kinderen, er hing een heel relaxt sfeertje en ik deed daar ook uit de doeken hoe romantisch ik het park(in het algemeen) vind, en een bepaalde situatie in het bijzonder (vrouw laat iets vallen, man pakt het op, vonk slaat over!). Helaas was Elisabeth niet zo enthousiast, die botst liever tegen jongens in de bus aan (vinden ze dat leuk dan?!)* . De rest van de dag bestond geloof ik uit gegeit bij E thuis.
Zondag kon ik E maar niet uit haar bed krijgen, toen ze een uur later opstond dan gepland bedachten we ons dat de klok verzet was en we dus precies op tijd waren(dozen)! Het was zwaar bewolkt(we wisten nog niet dat dat de hele week nog zo zou blijven) en besloten naar de Pinacoteca te gaan. De reisgids had ons gewaarschuwd dat het hele museum bezichtigen zou zorgen voor pijnlijke benen en “confusione estetica”. Dat klopte dus. Veel gezien, maar op het eind was de concentratie op, hadden onze voetjes het ook wel weer gezien en gaven onze magen ons vriendelijk doch dringend te kennen dat ze voedsel belieften. Dus dat werd heerlijk Italiaans fabrieksbrood, jam. De verleiding van de verrukkelijk uitziende koekjes taartjes brioches en nog veel meer in de vele barretjes (chic en minder chic) was groot, maar onze vastberadenheid groter. En we wilden gewoon niet buiten in de kou zitten, dus het werd een latte macchiato tussen de etende gezinnen in een ‘rustieker’ tentje, waar liedjes werden gedraaid in de trant van l’ombellico del mondo. We hebben ook nog geshopt en ik heb zowaar sinds maanden weer wat dingen gekocht (waaronder een zeer nutteloos maar wel übercute mutsje). Thuis moest ik aan het huiswerk, bleegh. In bed weer meligheid en pikante gesprekken.
Over maandag kan ik kort zijn want het was niet echt een interessante dag. We wilden allebei maar niet uit ons nest komen en hebben uiteindelijk voor het college over Dante om 1 uur alleen nog booschappen gedaan. Na college grootste lol in Caffè Zamboni, met een starende ober, waarempel aardig kijkende italianen en een zeer onbeleefde baas. Misschien behoeft dit wat toelichting, namelijk dat wij bemerkt hebben dat Italianen over het algemeen erg nors kijken en ook als je naar ze glimlacht geen spier vertrekken. Misschien vinden ze het zelf niet zo bijzonder, maar wij vinden het tamelijk onbeschoft. ’s Avonds hebben we brownies gemaakt die, toen we ze uit de oven haalden, helaas in ekaar zakten (E’s huisgenoot lachtte ons geloof ik een beetje uit maar we hadden een recept van Jamie Oliver gevolgd! Shame on him) en ook ons avondeten bereiden verliep niet zo gladjes en we lagen weer eens in een deuk om aangebrande kaassaus en de grote puinzooi die we ervan gemaakt hadden.
Dinsdag was onze sportieve dag! We zijn naar de San Luca geklommen en die ligt bovenop een heuvel, het was iets van vier kilometer lopen, makkie dachten wij. Boy, we were wrong! Maar ook nog voordat we aan de klim waren begonnen hadden we een leuke belevenis, namelijk de Billy Bar. Die naam alleen al! Het was echt zo’n geweldig Italiaans barretje waar alle stereotypes rondlopen; het lieve oude vrouwtje achter de toonbank met ongeloofelijk veel lekkere taartjes, koekjes, chocolaatjes en nog veel meer, de lange Italiaan met nog langere ledematen die iedereen vrolijk toelacht en met zijn luide stem iedereen brullend iets toeroept en last but not least de kleine dikbuikige italiaan met zijn gitzwarte haar in een staartje en een schattig baardje die gewoon op een verhoging nog kleiner was dan ik. Alle vaste klanten keken ons natuurlijk onderzoekend aan maar niet onvriendelijk dus wij waren al meteen verliefd op dit schattige barretje met nog schattigere (en foute) naam. Maar we moesten de heuvel nog op. Dat was uitputtend en de beloning was..uhm... geen uitzicht?! Wolken/mist overal en de kerk viel ook een beetje tegen, alhoewel het gebouw wel een mooie architectuur heeft. Er viel toch nog wat te lachen want we vielen hier haast in katzwijm voor de eerste man achter kinderwagen; mister Darcy! Jullie zaten natuurlijk al in spanning te wachten op de uitleg van de titel, nou hier is ie dan: in Italie hebben we die dag veel mooie mannen gezien, maar ze liepen allemaal achter een kinderwagen. Want het bleef niet bij die mooie man in zijn lange jas met adelijk postuur, maar ’s avonds (nouja het was donker) in het centrum zagen we nog meer van dat soort knapperds. En natuurlijk kijken ze ons ook aan en lachen ze naar ons, want ja, het blijven Italianen hè. Blijkbaar is een stevig kontje hier ook belangrijk want we hadden al eerder een winkel met leggings en maillots met push-up effect gevonden en zijn er nog even binnengegaan, maar we hadden tijdens het passen van minirokjes op zondag al gemerkt dat wij dat niet nodig hebben (voor beschamende foto’s moet je bij E zijn). Onze voeten, enkels en kniëen waren vooral door de afdaling vanaf de San Luca nogal vermoeid en pijnlijk geworden en we wilden dan ook graag een beetje vroeg in een restaurantje gaan zitten om te eten, maar zoals altijd waren we weer te optimistich geweest; om 7 uur zit er in Italië nog NIEMAND te eten. Dus toch maar naar huis en een pizza bij de man op de hoek gehaald.
Woensdag was alweer de laatste dag, dus we waren allebei verdrietig. E had al om 9 uur college en daarna een gesprek met Giani, dus ik besloot die tijd te gebruiken om aan een opdracht te werken die zondag al had moeten worden ingeleverd... G was erg aardig en sprak zelf een beetje Nederlands en hij zou het heel leuk vinden als E langer blijft (slijmbal). We wilden daarna nog naar een villa met hele mooie fresco’s maar die bleek ook op woensdag gesloten te zijn, dus gingen we maar naar een museum. Het archeologisch museum wel te verstaan. Daar werden wij weer zeer melig van en het bracht herinneringen naar boven aan Paolo Orsi** . Echt prachtig zo’n verzameling scherven (?!). Wij waren vooral gefascineerd door het Neptunes standbeeld in de binnentuin en dan vooral zijn..uhm.. aanhangsel. Het formaat daarvan was... opmerkelijk. Ook hier zijn weer veel puberale foto’s van gemaakt. Toen we weer buiten stonden (de Egyptische afdeling toch maar overgeslagen, hoe boeiend dat ook geweest moet zijn) voelden we allebei het einde echt naderen dus we waren niet meer op ons vrolijkst. E heeft nog naar cadeautjes gezocht voor Sandra en Willemijn die allebei jarig waren geweest en we hebben nog ergens wat gedronken om vervolgens onze “avondmaaltijd”, lees frietjes, bij de Mcdonalds te nuttigen (ik zat te twijfelen of ik naast die friet nog iets anders ging nemen toen E mij er doodleuk op wees dat de Mac vrij weinig tot geen vegetarisch eten heeft.. oeps). En toen moesten we alweer afscheid nemen! Dat was echt niet leuk en we missen elkaar nu veel erger dan voordat ik langs was gekomen, maar dat was het zeker waard want zoals je kunt lezen hebben we in een aantal dagen heel veel gezien en gedaan maar toch vooral heel veel lol gehad!
*Wat vind jij romantischer? Laat je stem horen! Sms “park aan” of “bus aan” naar mijn nummer. Volgende keer maak ik de uitslag bekend. Eenmalige sms-dienst. Kosten 0.50 per sms. Ben je onder de 16, vraag dan toestemming aan je ouders.
** Paolo Orsi (Rovereto, 1859 – 1935) was an Italian archaeologist and classicist. He wrote more than 300 works, for which he won the Gran Premio di Archeologia dell'Accademia dei Lincei. His preferred areas were Syracuse, Calabria, Rovereto and South Tyrol. He was one of the founders of the Società Italiana di Archeologia in 1909. Il Museo Archeologico Regionale "Paolo Orsi" in Syracuse was directed by him between 1895 and1934 and has therefore been named after him. It is one of the principal archeological museums in Europe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
